Եվ նա էլ սիրեց...

Դու եթե սիրում ես, ուրեմն հասկանում ես, որ այն կարող է լինել ժամանակավոր: Չկա հավերժ սեր, եթե չկա փոխադարձ հարգանք, փոխադարձ լավ վերաբերմունք, միմյանց ըմբռնում և ընկալում: Ոմանց համար՝ անիմաստ, ոմանց համար՝ ապրելու զգացմունք: Ոմանք սիրում են, որ սիրված լինեն, ոմանք սիրում են, որովհետև զգում են, ոմանք սիրում են, որ խաբված լինեն, ոմանք էլ չեն սիրում, ուղղակի սիրում են:
Մարդիկ տարբեր են և այս աշխարհում ամեն ինչ տարբեր է՝ նույնիսկ սերը: Հնարավոր է չհամաձայնվեք ինձ հետ, սակայն ես այդպես եմ զգում: Երկու մարդու մոտ չի կարող նույն սերը լինել՝ բոլոր չափերով, բոլոր կողմերով: Ամեն մարդ սիրում է յուրովի, ամեն մարդ սիրում է այլ բան: Չեմ ժխտում հնարավոր է, որ բոլորն էլ սիրում են, բայց ոչ նույն սիրով: Ինչպես մարդը՝ բոլորին մենք մարդ ենք կոչում, սակայն մեկը լավն է, մյուսը՝ գեղեցիկ, այն մյուսը՝ տգեղ/իհարկե վարքով/ և այդպես շարունակ: Բոլոր զգացմունքների անունը սեր է, բայց ոչ նույնը...
Սերը կփրկի՞ աշխարհը...
Չգիտեմ, բայց մտածում եմ, որ երբ սիրում ես դու քեզ լավ ես զգում, թե հոգեպես, թե ֆիզիկապես, բայց կա նաև մյուս կողմը: Եթե սիրող մարդը բարիանում է, սիրող մարդը կարող է չարանալ, և ամեն ինչի պատրաստ կլինի, նույնիսկ մարդասպանության: Եթե սերը բարությունն է և այն կփրկեր աշխարհը, եղավ նաև հակառակ տեսանկյունը:
Սիրենք, որ սիրված լինենք...
Կարծում եմ ճիշտ չէ այս կարծիքը: Դատեք ինքներդ, երևի Ձեզանից շատերը այժմ էլ սիրում և անպատասխան են մնում, բայց դա իհարկե նրանից չէ, որ Դուք վատն եք, կամ տգեղ եք, կամ էլ այդքան արժանիք չունեք: Ընդհակառակը, սա փաստում է այն մասին, որ Դուք տարբերվում եք: Հնարավոր չէ, որ ամեն մեկը Ձեզ սիրի և Դուք բոլորին սիրեք:
Այս ամենով փորձեցի կիսվել իմ պատկերացումներով սիրո մասին: Կարծում եմ Ձեզանից շատերը չեն համաձայնվի ինձ հետ, սակայն դա ևս մեկ ապացույց կլինի այն բանի, որ սերը ամեն մեկը յուրովի է հասկանում:
Հարգանքներով՝ դեռ սիրո համը չհամտեսած Լևոն:

Առաջատար...

Կյանք եմ ասել է՜՜՜՜՜՜՜՜՜՜՜՜....
Ես հավատում էի և ստացվեց՝ մենք առաջատար ենք, և գլխավորում ենք մրցաշարային աղյուսակը: Ապրեն տղաները, ապրեն, որ խաղացին, պայքարեցին և ծննդյանս օրվա առթիվ ինձ նման նվեր մատուցեցին: Ապրեք ԴՈՒՔ՝ Շիրակցիներ, որ աջակցեցիք, և առաջ մղեցիք տղաներին: Ապրեն մեր մարզիչները, փայլուն աշխատանքի համար, ապրեն ղեկավարները՝ ներդրումների և ամեն ինչի համար: Վերջապես Գյումրին արթնացավ, Գյումրին ցույց տվեց, որ առաջ է գնում...Գյումրիս պայքարում է, և Գյումրիս այժմ չի պայքարում գոյության համար, այլ պայքարում է հաղթանակների համար: Ապրեն տղաները, որ մի մեծ քաղաքի այսքան մեծ ուրախություն պատճառեցին: Կուզենայի, որ ստադիոնը այնքան լիքը լինի միշտ, ինչքան Իմպուլսի հետ խաղի գավաթային եզրափակչի ժամանակ, որ 1 ժամ շուտ գալն էլ չէր օգնում, մնում էի հայ-հայ դուրսը: Ապրե՜՜՜՜՜՜՜ք....
Լեննաաականս զարգանում էէէէէէէէ......

Պարտականություն, թե՞...

Հայաստան...2012 թվական...Երիտասարդություն...Սեր...Բայց արդյո՞ք դա սեր է, թե ուղղակի պարտականություն: Միթե՞ բոլորը սեր խոստովանելուց անկեղծ են գտնվում դիմացինի հանդեպ, միթե չկա միջավայրի ճնշումը, միթե՞ չեն սիրահարվում, որպեսզի ցույց տան թե սիրել են, կամ էլ սիրվել են: Ահա այս հարցերն են, որ տանջում են ինձ և որոշեցի գրել այս թեմայով:
Եկեք խոենք մեր մասին, կամ էլ շրջապատի: Ես կխոսեմ շրջապատիս մասին: Շատ մարդկանց եմ ճանաչում, շատերին լավ եմ ճանաչում, իսկ շատերին էլ՝ գերազանց: Նկատել եմ, որ շատերը ուղղակի դրդված են սիրում, կամ սիրահարվում, ինչպես կընդունեք այդ զգացումը: Շրջապատը սիրում է, ես ինչի չսիրեմ: Այս տրամաբանությամբ գրեթե բոլորը սիրահարվում են: Գտնում են մեկին ով կլրացնի այդ ինքնահաստատման մեխանիզմը, այդ թերությունը իրենց մեջ: Այո թերությունը, նրանք դա համարում են թերություն, նրանք չեն գիտակցում իրենց կատարած մեղքը, այլ շարժվում են ենթարկվելով այլոց ճնշումներին: Սա էլ մի թերություն է, որը հասունացել է մեր հասարակության մեջ, և ասեմ որ շարունակում է հասունանալ:
Իզուր չէ ասված՝ հրաշտակներն այն անվանում են երկնային պարգև, սատանաները՝ դժոխային կտտանքներ, իսկ մարդիկ՝ սեր: Դժվար է սիրել իսկապես, դժվար է գտնել իսկական սիրուն, և պետք չէ շարժվել շրջապատյան մղումներով: Վերջիվերջո պիտի ապրել, պիտի ապրել արժանավայել, ոչ թե կեղտոտ վարվելակերպ ունենալ բոլորի հանդեպ: Չկա մշտական գեղեցիկ վարվելակերպ, բայց կա արժանապատիվ պահվածք, որը փակում է չարյաց փոքրագույնը:
Եկեք չխաբենք մեկս մյուսիս, և ապրենք ազատ, անկեղծ և անեղծ աշխարհում: Սիրենք, բայց սիրենք իսկապես, սիրենք սրտանց, սիրենք ինքնաբերաբար, այլ ոչ՝ պարտադրված:
Եվ հիշեք՝ կինը այնքան ժամանակ է երիտասարդ, քանի դեռ նրան սիրում են: Այնպես որ, սիրեք Ձեր ընտրյալներին, սիրեք հավերժ և ընդմիշտ կլինեք երջանիկ նրա հետ միասին:

Հ.Գ. Հնչած կարծիքները կարող են չհամընկնել Ձեր կարծիքի հետ: Սա սուբյեկտիվ կարծիք է:

Նա ինձնով, ես նրանով...

Այս խենթ ու խելառ աշխարհում, ապրում էինք մենք՝ ես ու դու: Մեկս՝ սիրում էր, մեկս՝ հարգում, մեկս՝ գերված էր, մեկս՝ սիրահարված: Կարևորը այն էր, որ մենք գնահատում էինք իրար: Գիտեինք, որ կա մի զգացում, որը կապում է մեզ, որը փրկում է մեզ, որը մեկիս դարձնում է երկուս, և երկուսիս՝ մեկ անձնավորություն:
Սիրո՞ւմ էինք...
Երևի...Երևի դա սեր էր, դա կյանքի խորհրդանիշն էր: Բայց այն մարդը ով չի սիրում և հարգում իր մորը, չի կարող սիրել ոչ մի կնոջ: Չէ, որ մայրն է՝ առաջին կինը, որին մենք սիրել ենք առաջինը, և ինչպես վերաբերվենք մենք մեր ծնողներին, այնպես էլ կվերաբերվենք մյուս աղջիկներին:
Երջանկություն գոյորություն ունի. այն թաքնված է մեր սրտերում: Սիրելով մեր մորը, մենք կգտնենք մեր կյանքի իդեալին, մեր երազանքին, և այդժամ մեր սիրած աղջիկը մեզ կպատասխանի մեղմ, քնքուշ ժպիտով: Սա է իսկական սերը, որը չունի սահմաններ, չունի նախապայմաններ, չկան դժբախտ դեմքեր, չկան և-էր և բայց-էր: Կան սիրահարված աչքեր, որոնք անընդհատ ձգտում են կատարելության: Եվ ապրում են մեկմեկու համար, այլ ոչ լոկ անձի: Մեկը տառապում է մյուսի ցավով, ուրախանում է մյուսի հաջողություններով:
Իսկ կարո՞ղ է այս ամենը լինել առանց սիրո, առանց մեր իմացած սիրո:
Իհարկե կարող է...Խոսքը ընկերների մասին է...Ընկերներ ասելով, եկեք չհասկանանք միայն տղա և տղա, աղջիկ և աղջիկ հարաբերությունները, այլ եկեք ընդլայնենք մեր աշխարհայացքը և հասկանանք, որ այս կյանքում, բացի կեղտոտ հաճույքներից, կան նաև գեղեցիկ զգացմունքներ անծանոթների միջև, կան այնպիսի մարդիկ, որոնք հարգում են իրար, և ապրում են օգնելու համար մյուսին:
Իհարկե քիչ են այն մարդիկ, որոնք ապրում են վերոնշյալ հատկանիշներով, բայց իհարկե՝ կան...
Ուղղակի պիտի լավ փնտրենք, որպեսզի կարողանանք գտնել...Չէ, որ դժվար է ապրել առանց լավ մարդու, դժվար է նաև ապրել առանց վատ մարդու...Այստեղ վատն էլ իր դերը ունի, սակայն պիտի ապրենք, որպեսզի փրկենք լավին, այս է մեր կյանքի խորհրդանիշը:
Իսկ սիրո դեպքում լինում են պահեր, երբ ցանկանում ենք սիրո դեղը խմել, որպեսզի այլևս չսիրենք...

Շիրակ՝ իհարկե Հաղթանակ...

Այսօր Գյումրու քաղաքային մարզադաշտում տեղի ունեցավ Շիրակ-Արարատ հանդիպումը: Երկու կողմերը տրամադրված էին մարտական, բայց զգացվում էր, որ Գյումրիի Շիրակի ֆուտբոլիստները կարգով և խաղամակարդակով ավելի բարձր մակարդակի վրա էին գտնվում: Իհարկե չնսեմացնելով Արարատի ֆուտբոլիստների խաղը, ասեմ, որ Արարատը խաղավերջում մոտ 5 րոպե չէր հեռանում Շիրակի տուգանային հրապարակից: Արթուր Հարությունյանի փայլուն խաղի շնորհիվ Շիրակը կարողացավ պահել հաղթական հաշիվը:
Սկզբում Շիրակցիների մոտ նկատվում էր լարվածություն, որն էլ հանգեցրեց ինքնագոլի: Այնուհետև Ֆոֆանա Բեկոն արագ կողմնորոշվելով մրցակցի տուգանային հրապարակում, գրավեց մրցակցի դարպասը: Անդրանիկ Բարիկյանն՝ առաջին խաղակեսի լավագույն խաղացողը և հենց դրա շնորհիվ Բարիկյանը կարողացավ շատ դիպուկ և գեղեցիկ հարվածով առաջ մղել Գյումրեցիներին:
Մինչ ընդմիջում Արարատի ֆուտբոլիստները կարողացան հավասարեցնել խաղի հաշիվը՝ 11 մետրանոց հարվածի շնորհիվ: Սակայն ինչպես նշեցի, խաղի բարձր մակարդակը իրենը ասեց, և երկրորդ խաղակեսում Արա Մկրտչյանը գրավելով Արարատի դարպասը խինդ ու բերկրանք պարգևեց Գյումրեցի հանդիսատեսին:
Մարզիչներ...
Վարդան Բիչախչյան՝ Շիրակի մարզիչ: Գտնվելով խաղադաշտում ուշադիր հետևում էի նաև մարզիչների գործողություններին: Վարդան Բիչախչյանը աչքի ընկավ իր հանգիստ բնավորությամբ, երբ Շիրակցիները սխալվում էին նա ուղղակի ընկերական խոսում էր նրանց հետ:
Աբրահամ Խաշմանյան՝ Արարատի մարզիչ: Ամբողջ հանդիպումը անցկացրեց կանգնած վիճակում: Անընդհատ, ամեն սխալից հետո, դժգոհում էր և միանգամից այդ դժգոհությունը արտահայտում պահեստային նստարանին նստածներին: Անհամբեր, բայց միաժամանակ շատ համբերատար մասնագետ: Իրոք, որ նախկին անմխիթար Արարատը, գոնե մի քիչ սկսել էր խաղալ:
Եվ ահա մրցավարներ...Ընդհանուր առմամբ խաղը լավ սպասարկեցին մրցավարները: Սակայն որոշ դեպքերում այնպիսի պարզագույն սխալներ էին գործում, որ զարմալի էր, թե նրանց ինչպես են վստահել այս հանդիպումը: Մի քանի անգամ, պարզագույն իրավիճակում եզրային նետումը տրվեց հակառակորդ թիմին, երբ պարզ երևում էր, որ գնդակը լքել է խաղադաշտը մյուս թիմի ֆուտբոլիստից: Եվ իհարկե խնայողաբար էր ցույց տալիս դեղին քարտ էր, որն էլ պատճառ հանդիսացավ այն բանի, որ անընդհատ խաղտվում էր խաղի կանոնները: 

Եվ դո՞ւ բրոտոս, թե՞...

Հայաստանի Հանրապետություն...
-Ի՞նչ...
Այո, Հայաստանի Հանրապետություն, այն կա, և այնտեղ տիրում է միայն սուտը, կեղծիքը, անիմաստ ընտրությունները, օլիգոպոլիկ համակարգը, կրիմինալ աշխարհը, բարձր հարկային դաշտը և շատ այլ հետաքրքիր երևույթներ, որոնցով մենք տարբերվում ենք մնացածներից: Լավ, թե՞ վատ դուք որոշեք:

Ինչու ենք մենք դիմանում, ամենուր կեղծիք, ամենուր դավաճանություն, ախր հետաքրքիրը այն է, որ մարդիկ այնքան անկուշտ են, որ այդքան գումարներ ունենալուց հետո, նորից ձգտում են ավելիին, բայց ո՞ւմ հաշվին... Մե՞ր... Հա բա էլ ում... Չկա, չունենք այն պետությունը, որին կվստահեի ես, որպես ՀՀ քաղաքացի... Այսօր չունենք այն մտածելակերպը, որ պետության տերը մենք ենք, այլ ոչ թե 10000 դրամը: Մարդիկ չեն գիտակցում, որ ապրում են խաբված, ապրում են այնպես ինչպես նախամարդը, միայն տարբերվելով նրանով, որ ունեն հեռուստացույց... Հեռուստացո՞ւյց...Բառը բացելով հասկանում ենք, հեռուն սուտ ցույց տվող... Էլ ինչ հեռուստատեսություն, եթե այն կախված է իշխանությունից, երբ վխտում են սերիալները, որոնք չունեն իմաստ, բայց գերում են հասարակությանը, որոնք խեղաթյուրում են փոքրերի մտածելակերպը, որոնք գոյատևում են, որպեսզի գումար աշխատեն...Իսկ մենք էլ, եթե ցանկանանք գումար աշխատել, ասենք հիմնելով փոքրիկ բիզնես...Բոլորի համար պարզ է, որ չարժե շարունակել, որովհետև ինչ բիզնես Հայաստանում, որտեղ կոռուպցիան գերզանցում է մարդկանց թվաքանակին, որտեղ հարկերը կրկնակի բարձր են, քան մարդկանց
շահույթը, որտեղ օրենքները ի վնաս հասարակությանն են... Օրինակ բերեմ... Մանր և միջին բիզնես հիմնողները, պետք է, առաջին 3 ամսվա հարկը միանգամից մուծեն, բայց ինչպես է դա հնարավոր, երբ մարդը չգիտի իր գլխի գալիքը, երբ հիմնում է բիզնես, բայց բացի հարկերից, պետք է փայատեր դարձնի տեղի օլիգարխիոն համակարգի ներկայացուցիչներից մեկին: Ասենք ոչ...
Քանդում ենք կանաչապատ տարածքները, այն ժամանակ երբ համարվում ենք քարքարոտ երկիր...Թեղուտ, Թռչկան, ահա ևս մեկ ապացույց այն բանի, որ փողը ամեն ինչ արժե մի քանիսի համար... Բայց ապրեն այն մարդիկ, որոնք պայքարեցին, և հաղթանակի հասան, և պետությունը սկսեց մտածել, որ Հայաստանում էլ կա այն հասարակությունը, որը պաշտպանելու է իր իրավունքները...Ահա այսպես պիտի համախմբվենք ցանկացած պնդրի շուրջ և այսպես պայքարենք հաղթանակի համար... Բայց չմոռանանք և այդ հողի վրա չընկնենք ինչ-որ թևի տակ, այսինքն պայքարենք, բայց երբեք կամակատար չդառնանք ինչ-որ մեկի ձեռքում, ինչպես դա եղավ Գյումրիում Ադրբեջանական ֆիլմերի ցուցադրության ժամանակ...Եկեք այնպես անենք, որ մեր միջոցով PR չանեն...
Շուտով նաև ընտրություններ են, արդեն պատկերացնում եք ինչ է լինելու...Եթե քաղաքապետի ընտրություններում բուքմեյքերները խաղադրույք առաջարկեին, կարծում եմ կսնանկանային...Բոլորի համար պարզ է, ով է դառնալու քաղաքապետ...Խայտառակություն...Չկա ոչ մի մրցակցություն...Եվ մենք պիտի խոսենք քաղաքի բարեկարգման մասին, ինչ բարեկարգման մասին է խոսքը, երբ չկա առողջ մրցակցություն, երբ ում ուզում են նայել լինում է քաղաքապետ, երբ չկան այն մարդիկ, որոնց մեջ մենք պետք է ընտրենք լավագույնին և այսպես մենք դժվար թե հասնենք քաղաքի բարեկարգմանը...Դժվար թե՞....Պահանջում ենք ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ...

Ո՞վ եմ ես, ո՞վ ես դու...

Ոչ մեկ չգիտի դիմացինին, ոչ մեկ չգիտի ինչ է մտածում դիմացինը, բայց միշտ էլ կա այն մարդը ով գիտի, թե ով ես դու...Կյանքում երևի ամեն մեկն ունի իր այդ մեկը, այն մեկը, որին կվստահի, կսիրի, կհարգի և վերջապես կարտացոլի...Ինչի՞ կարտացոլի...Որովհետև, եթե գտնում ես այդ մեկին, ուրեմն դու նման ես նրան, եթե նման չլինեիր, դժվար թե նրան կարողանայիր գտնել...Սերը նման է քամուն, այն երբեք չես տեսնում, բայց միշտ զգում ես... Եվ ինչպես քամին, հնարավոր է սերն էլ լինի անցողիկ...

Բայց կարող է և չլինել անցողիկ, միայն այն ժամանակ երբ լինես անկեղծ քո դիմացի հետ...Անկեղծությունն է միշտ հաղթում, սերը կառուցվում է անկեղծության հիման վրա...Միայն սերն է, որ միացնում է մեզ...Իհարկե ոչ, կյանքում կան արժեքներ, որոնք թանկ են, չեմ ասի սիրուց, հնարավոր է չհամաձայնվեք, բայց համաձայնվեք, որ հնարավոր է իսկական ընկերություն տղայի և աղջկա միջև...Այդ ընկերությունը լինի սիրո հենքի վրա, բայց երբեք չգերազանցի իր դերը...Կարծում եմ հնարավոր է, և հնարավոր է միայն ու միայն այն դեպքում, երբ երկուսն էլ հարգում են իրար, շփվում են ազնիվ մեկմեկու հանդեպ, և չունեն սպասելիքներ իրարից... Այ սա կոչվում է ընկերություն...Եղեք բարի միմյանց հանդեպ, ապրում եք մեկ անգամ, և բոլորին էլ հիշում են, մեկին լավ տեսանկյունից, մեկին վատ...Եվ փորձեք այնպես ապրել, որ Ձեզ հիշել, որպես լավ մարդ, որպես մի կերպար, որով առաջնորդվեն մյուս սերունդները...Թվարկված արժանիքներով մարդիկ քիչ են, բայց կան գտեք նրանց, ես գտել եմ, նույնը մաղթում եմ նաև Ձեզ...

Մերը, քուրը, մորքուրը, թե՞...

Ինչ ասել է հայկական շոու բիզնես...Ախր ոնց կարելի է 3միլիոնանոց երկրում ունենալ շոու բիզնես մի քիչ անհասկանալի է...Բայց ասենք, թե կա շոու բիզնես, բա որտեղ են շոու բիզնեսի անդամները: Ադրբեջանաթուրքական երաժշտության տակ են մնացել, թե՞...
Ախր միշտ ծիծաղում եմ, երբ գնում եմ ճամբար, կամ այլ վայրեր, որտեղ իմ հասակակիցները /16 տարեկան/ շատ են: Կասեք ինչի եմ ուրախանում...Ախր չեմ ուրախանում, ուղղակի երջանկանում եմ, բոլորը միահամուռ կերպով, լսում են Beethoven, Jana Kramer, Jason Mraz և այլ համաշխարհային աստղեր: Եվ ոչ մեկը չի լսում հայկական երաժշտություն...Բայց ով ասեց...Գրեթե բոլորն էլ լսում են, բայց այստեղ իմ ցանկությունը չի բացահայտել, թե՞ քանի մարդ է լսում և քանիսը չէ...Ուշքի եկեք, խոսքը ուրիշ բանի մասին է...Հարց է ծագում, ինչի ենք հայերս ամաչում մեր իսկ երգերից, ինչու՞....Պատճառ կա իհարկե, և պատճառը մեկն է: Խայտառակ տեսահոլովակն էր, որոնք լոկ կրկնօրինակում են այլազգիներին, և հայկական ռաբիս երաժշտության ջատագովները, որոնք միայն արտատպում են թուրքերից, և առիթ տալիս նրանց խոսել մեր մշակույթի վատ լինելու մասին: Խոսենք օրինակներով....
Թաթուլ Ավոյան-Քուլա, քուլա....2006 թվականին,իսկ Թաթուլի կատարմամբ այն հնչել է 2009 թե 2010 թվականին: Խնդրեմ սեղմեք՝ Իրական երգը...:Հաջորդ «հրաշալի»ստեղծագործության հեղինակներն են ռաբիսի «թագուհի»Նանան եւ անփոխարինելի «արքա» Սպիտակցի Հայկոն: Մեր տարբերակը... Պարզվում է բազում սիրահարների սրտերը գրաված երգն իրականում ունի ուրիշ իմաստ եվ թեմատիկա եվ գրվել է ավելի վաղ,քան բոլորս պատկերացնում էինք: Խնդրեմ...Կարող ենք նման բազում օրինակներ ներկայացնել,բայց սրանով սահմանափակվենք:Նման երգեր մենք լսում ենք ավտոբուսներում,հեռուստաեթերներով,սրճարաններում, բջջային հեռախոսներով եվ այլն:Ամենացավալին այն է,որ մեր մշակույթի նախարարությունը ոչ մի գործողություն չի իրականացնում նման մշակութակործան երեւույթների դեմ,երբ անգամ մեր ժամանակակից փոփ երաժշտության հիմքում ընկած է նման «երեւույթը»:Անկեղծ ասած ես շատ կցանկանայի,որ Եվրատեսիլում Հայաստանը ներկայացներ Սպիտակցի Հայկոն: Ինչևէ, կարծքում եմ հասկացաք, թե մենք երիտասարդներս ինչի ենք ամաչում մեր երգերից: Հաջորդ քայլը մշակույթի նախարարությանն է: Խնդրում եմ վերացրեք այս անպտղությունը... Եվ Վերջում շատերի աչքերը գրաված երգն է, որը չունի ոչ մի գրավիչ բան, և չի ներառում ոչ մի հայկական մասնիկ, նույնիսկ երգիչը ըստ իս հոգեպես այլազգի է... Անտիհայը...

Համախմբվածություն, թե՞...

Հայաստանի ֆուտբոլային պատմության մեջ շատ լավ օր էր 12.07.2012...Ինչո՞ւ...Քանզի վասնզի խաղում էր Շիրակը և ոչ միայն խաղում էր, այլ նաև հաղթում: Շնորհավոր Գյումրեցին և իհարկե Հայաստան...Ստադիոնում գտնվելով շատ հաճելի էր տեսնել քաղաքապետին, ինտստիտների ռեկտորներին, բժիշկներին, ոստիկաններին, որոնք եկել էին աջակցելու իրենց թիմին: Տեսնել նաև կանանց, աղջիկների, որոնք անձնվիրաբար ոգևորում էին իրենց թիմին: Իմ ուրախության չափ չկար, երբ տեսա, որ Շիրակին էին երկրպագում նաև Երևանից ժամանած հյուրերը, որոնք աջակցում էին Շիրակին, այնպես ինչպես Գյումրեցին: Գիտեք, երևի բոլորդ էլ գիտեք մայրաքաղաքային վերաբերմունքը մարզերի նկատմամբ, բայց այն ինչ ես տեսա Շիրակի խաղի օրը ինձ շատ ուրախացրեց: Փաստորեն շատ ճիշտ է ասված.-Ֆուտբոլը սրտեր է միացնում: Ակտիվ սերունդը շատ լավ էր պատրաստվել խաղին...Ռուդարը խաղսկզբից կաթվածահար եղավ, չդիմանալով ճնշմանը, այնքան զարմացած էին, որ անընդհատ ֆուտբոլ խաղալու փոխարեն նայում էին երկրպագուներիս: Շատ ուրախ ենք, որ 12 խաղացողի դերն ենք կատարել: Շիրակ դու մեր կյանքն ես, մենք միշտ կսիրենք քեզ անկախ խաղի արդյունքներից: Խաղը շատ հետաքրքիր անցավ, բայց եկեք չխոսենք այդ ամենի մասին, քանզի շատ ավելի կարևոր հանգամանքներ կան, որոնց մասին արժե խոսել: Խոսենք կետերով՝
1. Ամեն ինչ կատարված էր լրագրողների աշխատանքին աջակցելու համար: Բոլորը լրագրողները կարող էին անվճար օգտվել ջրից և հյութերից:

2. Երկրպագուների ոգևորությունը անսահման էր և նույնիսկ գրել էին մի փոքրիկ քառատող...
Ով ենք մենք...
-Գյումրեցի...
Ինչ ունինք...
-Թասիբ...
Ում բդի կրենք...
-Ռուդարին...
Ինչխ բդի կրենք...
Թասիբով...
3. Խաղավերջում 2. կետը փոխվեց և դարձավ այսպես...
Ում ենք մենք կրե....
-Ռուդարին...
Շիրակ ամեն ինչ սկսվել է նորից, մենք սպասում ենք նորանոր հաղթանակների: Առջևում մյուս մրցակիցն է: Իսրայելի Բնեյ Յեհուդան: Իհարկե ուժեղ թիմ է, բայց Գյումրին և Գյումրեցին շատ ավելի ուժեղ է, այնպես, որ բոլորս դեպի մարզադաշտ հուլիսի 26 աջակցելու մեր սիրելի Շիրակին: Իսկ Բնեյ Յեհուդան, իր անվանը համապատասխան մի լավ դաս պիտի ստանա, թե Իսրայելում, թե Գյումրիում:

Համազգային սով, թե՞...

Դրամի սով է Հայաստանում:

Հարգելի ընթերցողներ այսօր մենք ունենք մի գերխնդիր, վերացնել գործազրկությունը: Հեշտ է ասված, վերացնել գործազրկությունը, բայց նաև չպետք է այսպես լինի: Հիմա կասեք դժվար է նոր աշխատատեղեր ստեղծելը, ոչինչ մի ստեղծեք, բայց գոնե մի էլ քանդեք: Չեմ հասկանում ինչի Գյումրիում գործազրկությունը տոկոսային հարաբերությամբ պիտի կազմի 47%, մինչ դեռ Դանիայում այն չի անցնում 4%-ը: Կառավարողները, թե ներդնողներն են մեղավոր, կամ էլ մարդիկ, իհարկե առաջինը: Սխալ կառավարման պատճառով է, որ մենք այսօր ունենք այսպիսի խայտառակ վիճակ ամբողջ Հանրապետության տարածքով: Եթե հարկերը օր օրի բարձրանում է, մանր ու միջին բիզնեսի խթանող հանգամանքները ավելի քիչ են, քան խանգարող, պարզ է, որ մենք այսօր ունենալու էինք այսպիսի վիճակ: Խոսում ենք Գյումրու գործազրկության տոկոսի աննախադեպ բարձր լինելու մասին, և խոսում ենք Գյումրեցու թասիբի մասին: Եվ մի հետաքրքիր արտահայտություն կա, -Ով ունի թասիբ, չի մնա քյասիբ:
Մենք Գյումրեցիներս ունինք թասիբ, բայց ոնց տեսնում եք 47% քյասիբ էլ ունինք: Մանր ու միջին բիզնեսի զարգացմանը ուղղված ոչ մի քայլ չի կատարվում մեր Կառավարության կողմից, ավելին վերջերս ընդունվեց օրենք, ըստ որի, յուրաքանչյուր ոք ով սկսում է բիզնես, պիտի միանգամից առաջին 3 ամսվա հարկերը միանգամից մուծի, բայց ինչպես, եթե հարկատուն չի էլ գիտակցում, թե ինչ կլինի իր բիզնեսի հետ առաջին ամսում: Ներդրողներ չկան.....Պատճառը?.....Չկա ազատ տնտեսական գոտի, չկա հարմարավետ պայմաններ, չկա երաշխիք, որ մի օր քեզնից չեն վերցնի քո բիզնեսը: Ահա վերացնելով այս երեք թերությունները, հուսով եմ, մենք կապրենք զարգացած, հարուստ և երաշխավորված պետությունում:

Դրամաշորթություն, թե՞...

Շուտով այս խնդրով ոսկե ձկնիկին պիտի դիմենք:

Բարև հայեր, հատկապես այն հայերին, որոնք ցանկանում են գնալ արտասահման հանգստանալու, բարեկամի հարսանիքին, կամ այլ արարողության: Գիտեմ Դուք մի տեսաք տխուր եք, որովհետև չեք կարողանում թարմացնել Ձեր անձնագիրը: Ինչու՞....

Մեր պետության ևս մեկ թերություն՝ վերահսկողության բացակայությունը: Այսօր այն մարդիկ, ովքեր ցանկանում են երկրից դուրս գնալ, չեն կարող, կամ էլ գումարի դիմաց միայն կստանան նոր անձնագիր: Պատճառաբանությունը հետևյալն է, որ գրանցվել է աննախադեպ պահանջարկ և, որ մեր պետությունը չի հասցնում այդքան անձնագիր տպել: Բայց ինչո՞ւ....Չեմ հասկանում, ինչ էր մտածում անձնագրային վարչությունը, պիտի անպայման աննախադեպ պահանջարկ լինի, որ սկսեք աշխատել: Մի վայրկյան, այստեղ խնդրում եմ ուշադրություն դարձրենք մի հանգամանքի վրա, եթե հնարավոր չէ բոլորին անձնագիր տալ, ապա ինչպես է լինում, որ անձնագրային վարչությունը ունի հստակ սահմանված գումարի չափ: Վճարելով 10.000 դրամ կստանաք անձնագիր 3 օրվա ընթացքում, 20.000 դրամի համարժեքն է՝ 2 օր: Եվ այս ամենը հստակ ինֆորմացիա է: Ունենք, խնդիրները շատ են, և չենք կարող վերացնել բոլոր խնդիրները, բայց եկեք պայքար ենք գոնե այն խնդիրների դեմ, որոնք հնարավոր է կարճ ժամանակում լուծել: Եվ պատկերացնում եք ինչ է կատարվում Հանրապետությունում... Այսօր ըստ անձնագրային վարչության տվյալների իրենց են դիմել 16.000 քաղաքացի, և փորձեք բազմապատկել ամենամինիմալ գնով, և ինչ ենք ստանում....Շատ պարզ մի թեորեմ..... Բյուջեն ամառվա ընթացքում մենակ անձնագրային բաժանմունքին վճարած գումարների հաշվին կարելի է բերնե բերան լցնել: Դիմողները շատ են, արտագաղթողների քանակն էլ՝ ԲՅՈՒՐ ՀԱԶԱՐ...  

Անէություն, թե՞...

Այսօրվա թեման եկեք նվիրենք անտարբեր լրագրողներին և նրանց անտեղյակությանը: Արդյոք մեզ հարկավոր են նման լրագրողներ, այնպիսինները, որոնք ստույգ ինֆորմացիա են հաղորդում, բայց վերջում պարզվում է, որ բանավոր խոսքում չակերտները չեն երևում՝ /ՍՏՈՒՅԳ/: Ցանկացած լրագրող պիտի ունենա էթիկայի կանոններ, որոնք չպիտի խախտի: Ըստ իս, այդ կանոններից կան մի քանիսը, որոնք նույնն են բոլորի համար: Դրանցից մեկը՝ լսարանին տալ հավաստի և ճշտված ինֆորմացիա: Իսկ ինչ ենք տեսնում մենք այսօր:

06,07,2012........
Վաղ առավոտվանից լուրեր տարածվեց, որ ծեծել են Վահրամ Սահակյանին, իսկ ի պատասխան Վահրամ Սահակյանը, դիմել է ոստիկանություն, բայց Արամայիս Սահակյանի պատասխանից հետո, երբ պատասխանելով լրագրողների հարցերին ասել էր տեղյակ չէ որդուց, բոլորը սկսեցին մտորել....Արդյո՞ք...............Եվ պարզվեց այդ հարցը տեղին էր, ոստիկանությունից հայտնում են, որ իրենց, Վահրամ Սահակյանը դիմում չի ներկայացրել և ոչ մի բողոք չկա.......Ցավն այն է, որ լրագրողների ստույգ ինֆորմացիայի համաձայն, հենց Վահրամ Սահակյանն էր իրենց հայտնել այդ դեպքի մասին:
Ահա այս դեպքը վառ օրինակն է այն բանի, որ մեր լրագրության ոլորտը դեռ կայացած չէ.....
Չենք հասկանում ում վստահել.......Չնայած ժողովուրդ ջան մենք մեր երեք իշխանություններին չենք վստահում, ուր մնաց չորրորդին վստահենք: Չորրորդ իշխանություն,  ԱՈւ, արթնացիր, մենք ունենք քո կարիքը, մեզ պետք է հավաստի ինֆորմացիա, այն ինֆորմացիոն դաշտը, որին մենք կվստահենք, այլ ոչ այն դաշտը, որը խաբեության հաշվին վարկանիշն է բարձրացնում: Հուսով եմ հորդորս կլսեք, և եթե չլսեք Դուք, գոնե կլինեն այնպիսի պատգամ մարմիններ, որոնք հետևողական աշխատանք կտանեն, որպեսզի ունենանք վստահելի 4-րդ իշխանություն:

Փնթիություն, թե՞........

Բարև ձեզ...Երկար ժամանակ է ինչ բլոգը չի թարմացվում...կներեք....
Եկեք այսօր անդրադառնանք Մեր քաղաքի աղբամաններին, և իհարկե աղբամանների դատարկվելուն: Ըստ երևույթին մոռացումի մատնված այս աշխատանքը, որոշ մարդկանց համար հանդիսանում է գումար շորթելու մեկ այլ միջոց: Շատ հետաքրքիր է, որ արտերկրում փորձում են աղբից գումար ստեղծել, մինչ դեռ Հայաստանում, առավել ևս Գյումրիում, մոռացել են աղբի մասին, և աղբին հիշում են 3 շաբաթը մեկ: Հարգելի պատասխանատուներ ինչի եք մոռանում նրանց, կնեղանան չէ՞: Մենք մարդիկս դեռ կդիմանանք, Ձեր վերաբերմունքին, բայց նրանք /հեզ ու քնքուշ աղբերը/ հնարավոր է մի օր ընդվզեն և հեռանան Գյումրիի փողոցներից, չնայած չեմ հավատում դրան, քանի դեռ ունենք անհետևողական մարդիկ այս գործում: Միայն խոսում են աղբի գումարը չվճարող մարդկանց մասին և /Խնդրում ենք աղբը թափել աղբամանում/, բայց ինչպես եթե, տեղ չկա.............Խոսացեք ժողովուրդ մի թողեք, որ այս խնդիրը բարդանա և դառնա մեծ գլխացավանք.....Եվ եթե աղբահանությունը պիտի իրականացվեր օրը 2 անգամ, ապա չեմ վախենա ասելու, որ մեր մոտ այն իրականացվում է 2 շաբաթը մեկ, և պատճառը այն չէ թե աղբը չի լցվում, պատճառը մեկն է անտարբերությունն ու անհետևողականությունը: Գիտեք Մենք էլ ենք անտարբեր դրա համար էլ պատասխանատուներն էլ են անտարբեր: Մի խոսքով, հորդորում եմ բոլորիդ բողոքել քաղաքապետարան, որպեսզի լուծվի այս խայտառակությունը....

Երկիր Նաիրի, թե՞...

Այսօր եկեք քննարկենք մեր անմխիթար փողոցների հարցը: Այսօր անձրև եկավ, և դուրս գալով փողոց հասկացա, որ Երկիր Նաիրի անվանումը այժմ էլ համատասխանում է մեր երկրին: Ահա նկարում Մսի կոմբինատ թաղամասն է: Այս հետաքրքիր լուսանկարը ծնվել է անձրևից հետո: Այստեղով երթևեկում է 14 համարի երթուղային տաքսին: Պատկերացնում եք ինչպես պետք է անցնի երթուղայինը, որ չվնասվի: Ոչ մի կերպ, նույնիսկ մարդկանց անցումն է անհնարին: Սարսափելի, ապրելով 21-րդ դարում, տեսնել այսպիսի պատկեր: Չնայած երբ հիշում ենք, որ այս քաղաքում գործազրկության շեմը հասնում է 50% սահմաններին , կարող են պատկերացնել նման փողոցներ: Բայց ինչի, ուր են այն գումարները, որոնք տրամադրված են ասֆալտապատման համար: Վստահ եմ որ կան այդ գումարները, բայց որտեղ չգիտեմ: Գիտեք մի քիչ աննորմալ է ասֆալտապատել 200մ տարածք, բայց չասֆալտապատել մնացած 200մ-ը: Չնայած զարմանալու ոչ մի առիթ չունենք, քանի որ սա Գյումրին է /ԳԱԶԱԶԱԾ ՅՈՒՐԱՅԻՆՆԵՐԻ ՈՒ ՄԱՐԴՈՒԿՆԵՐի ՐՈՊԵԱԿԱՆ ԻՋՎԱԾՔԸ/: Մյուս փողոցը որը նույնպես գտնվում է խայտառակ վիճակում՝ դա Մուսայելյան փողոցն է, որը անձրևներից հետո վերածվում է Վենետիկի, միայն այն տարբերությամբ, որ մենք չունենք Հռոմի պապ, չնայած ով գիտի, քանիսի տներում ունենք չբացահայտված Հռոմի պապեր: Եվ դիմելով Շիրակ Ջրմուղ կոյուղի ընկերության լրատվության բաժին ստանում ենք հետևյալ պատասխանը.
-Այս պահին ազատ բրիգադներ չունենք: Ինչ է սա նշանակում, որ նույնիսկ վթարի դեպքում չեն արձագանքում, թե արդեն թքած ունեն իրենց քաղաքի բնակիչների վրա: Երևի երկրորդը...
Մուսայելյան փողոցին վերաբերվող տեսանյութը կարող եք դիտել Այստեղ:  

Իսկ ահա այս նկարը կարծես բոլոր աշխատանքների ամփոփումը լինի: Այսպես անում են և մոտ երկու ամիս այսպես էլ մնում է:

22 տարի իր վերանորագմանը սպասող Գերցենի փողոցը:

Հնդկական փոթորիկ, թե՞...

Հայ ազգը սգում է իր զավակների մահը, իսկ .........
Պատգավորի /թիկնապահանները/ մարդ են ծեծում....վատ է, շատ վատ է, որ քո տանը, քո հայրենիքում, հասարակական վայրերում, կարող են քեզ ծեծել և վերջ.....
Իսկ ովքեր են ծեծողները, Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահի թիկնապահները, նրանք ովքեր միայն գիտեն հարվածել, բայց ոչ՝ մտածել: Ցավոք Հայաստանում շատ են նման մարդիկ, քանի որ շատ են մեր նախարարները: Զարմանում եմ ուրիշ երկրներում, նույնիսկ նախագահները թիկնապահներ չունեն, իսկ մեր երկրում, նույնիսկ պատգամավորները ունեն: Եվ ում են ծեծում բժշկի, որը պաշտպանել է նմանների անվտանգությունը սահմաններում: «Այս թիկնապահներն ապահովում են, այսպես ասած, «ավտորիտետների» անվտանգությունը, միաժամանակ վտանգելով շարքային քաղաքացիների կյանքը: Սարսափելի է ոչ միայն իրենց արարքը «Հարսնաքարում», այլ նաեւ այն, որ ոմանք փորձում են արդարացնել թիկնապահներին, նշելով, որ սպաները սպորտային համազգեստով են եղել եւ խախտել են հասարակական կարգը: Եթե նույնիսկ սպաները հասարակական կարգ են խախտել, ապա թիկնապահները ոչ թե պետք է ծեծի ենթարկեին, այլ` ոստիկանություն կանչեին, եւ գործեին օրենքի տառին համահունչ»...
Շատ հետաքրքիր է, եթե ես հասարակական կարգ խախտեմ, ինձ պիտի մահանալու աստիճան ծեծեն: Գիտեք պիտի ազատվենք նման մարդկանցից: Նշենք նաև որ մինչև հիմա ոչ մեկը չի այցելել տուժածներին....
Անցնենք երկրորդ դեպքին, որը այսօր է տեղի ունեցել, Սամվել Ալեքսանյանը, մեր վերոնշյալ հերոսի ընկերը, խլում է պաստառը Գասպարիի ձեռքից, այնուհետև հրահանգում վայր գցել նրան, ինչը ևս կատարում է ևս մի հաստավիզ...
Թքած ունեն բոլորի վրա ոչ գիտեն շփվել, ոչ խոսել...Կարծես վարժեցված շուն լինեն ում վրա քսի տվեցին կհարձակվի,,,,վերջ տվեք սրան, այս խատառակություններին, մեղք ենք մենք, որ դուք եք մեզ առաջնորդում....Հայոց ազգը սգում է իր զոհվածների հիշատակը, իսկ դուք նոր մարդիկ եք փորձում սպանել, բայց չի ստացվի, մենք համախմբված ենք և կպայքարենք, որ վերանան նման դեպքերը....
Ստորև կարող եք դիտել տեսանյութը...
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=rQJR1WfIsfE#!

Սեր թե՞...

Կբռնես ձեռքս, երբ անձրևները գան ու չդադարեն, երբ գետերը, օվկիանոսներն ու լճերը խառնվեն իրար, երբ քամիները չթողնեն ոչ մի կենդանի շունչ, երբ...
ՍՍՍԵԵԵՐՐՐ՜՜՜՜՜՜՜՜՜՜՜՜՜՜՜՜՜վստահ եմ բոլորը ինչ-որ ժամանակ սիրել են, եթե իհարկե այժմ չեն սիրում: Հնարավոր է այդ սերը տրևի ժամեր, րոպեներ կամ էլ տարիներ, բայց միևնույն է այն կոչվում է սեր...
Կբռնես ձեռքս, երբ անձրևները գան ու չդադարեն, երբ գետերը, օվկիանոսներն ու լճերը խառնվեն իրար, երբ քամիները չթողնեն ոչ մի կենդանի շունչ, երբ...
Կլսես ինձ, երբ էլ ասելիք չունենամ, երբ հավերժ լռություն լինի, երբ...
Կհասկանաս ինձ, երբ բառերս իմաստ չարտահայտեն, երբ խոսքերս սպառված լինեն, երբ...
Կգրկես ինձ, երբ անգամ չխնդրեմ, երբ ամենից շատ քո կարիքն ունենամ, երբ...
Կհավատաս ինձ, երբ ստեմ, երբ ինքս ինձ չհավատամ, երբ...
Կողքիս կլինես , երբ մենակ լինեմ, հուսահատված, ատեսված բոլորից, երբ...
Կնայես աչքերիս, երբ արցունքերս պատեն նրանց, երբ էլ փայլ չտեսնես, երբ...
Կսպասես ինձ, երբ էլ չսպասեն, երբ էլ չհավատան վերադառնալուս, երբ...
Կսրիրես ինձ, երբ ինքս ինձ ատեմ, երբ էլ չլինեմ, երբ...

Հեռուստատեսություն, թե՞...

Ժամանակս ավելի շատ հատկացնում եմ ինտերնետին, սակայն լինում են պահեր, երբ որոշում եմ հեռուստացույց դիտել: Բայց ինչու՞.....
Երևի պարզ է, որ տեսնեմ թե ինչ աստիճան է իջել մեր հեռուստատեսությունների մակարդակը: Գոնե սահմանված տարրական չափը պահպանեք: Ափսոս ենք մենք, որ դիմանում ենք ձեզ և ձեր հակահասարակական հաղորդումներին: Երևի սկսենք Իմ Անունն է նախագծից, որը ցուցադրվում է Շանթի եթերում: Հաղորդման ֆոռմատը շատ լավն է, բայց ինչ իմաստ ունի ժյուրիի անդամ դնել այն մարդկանց, ովքեր չեն կարողանալու զսպել իրենց /ՀՈՒՅԶԵՐԸ/ և վարկաբեկել ուրիշ անհատներին: Հնարավոր է մասնակիցներին շատերը շատ ծիծաղելի են և արտասովոր, բայց սա եթեր է դուք պռոֆեսիոնալներ, չնայած արդեն կասկածում եմ դրանում...
Մյուս հաղորդումը, որը նայելուց սարսափ ես ապրում՝ Սլավա Սարգսյանի հաղորդած ֆուտբոլային խաղերն են: Կարծես ընդհանրապես ուրիշ սպորտ մեկնաբանի: Չգիտեմ իրենք իրենց երբևիցե չեն գնահատում, և եթե գնահատում են ապա ինչպե՞ս: Երբ մի հաղորդավարը չգիտի իր մեկնաբանած խաղի ֆուտբոլիստների անունները, ինչպես լսել նրան և հաճույք ստանալ այդ հանդիպումից, և այն էլ այն հանդիպումից, որը տեղի է ունենում 4 տարին մեկ անգամ: Ահա ներկայացեմ մի քանի վրիպումներ, որը տեղի է ունեցել Եվրոպայի առաջնության վերջին մի քանի խաղերի ընթացքում: Չեմ հասկանում ինչ՞ է Սլավա Սարգսյանը ածականներով նշում բոլոր խաղացողներին՝ երիտասարդ Ձագոեվը, Բարձրահասակ Իգնաշևիչը, Փորձառու Կարագունիսը: Ոնց որ հնդկացիների ցեղի առաջնություն լինի՝ Սոկոլինիյ գլազ, Դիկիյ բույվոլ...
Նորից մենք տեսնում ենք դիմակավորներին...Ախխխխխ ինչպես ասենք նրան, որ այդ մարդիկ դիմակավորներ չեն, այլ հույն երկրպագուներ, որոնք եկել են հին հունական սաղավարտերով...

Ակնթարթային մի պատմություն...

16.06.2012...
Գյումրին բացահայտեղ մի նոր տաղանդի, մի չնաշխարհիկ գեղեցկուհու, որը երգում է, երգում է գերազանց, բացի երգելուց կարողանում է մարդու մեջ արթնացնել թաքնված հույզերը: Մի մարդ, որին անձամբ ես չէի ճանաչում, բայց շնորհավորում եմ ինձ, որ բախտ վիճակվեց ճանաչել նրան: Նրա երգերի մեջ գերակշռում էր թախիծը, այն թախիծը, որը շատ դեպքերում ավելի օգտակար է մարդուն, քան ուրախ երգերը: Եվ իրոք գեղագիտական հաճույք ստացանք նրա համերգին մասնակցելով: Խոսքը անկրկնելի, զքանչելի, գեղեցկուհի, տաղանդավոր մի անձնավորության՝ Արմինե Հայրապետյանի մասին է:
Հեղինակային այս երգիչը Գյումրու երիտասարդներին նոր պատկերացում տվեց հեղինակային երգի մասին: Մի խոսքով շնորհակալություն ենք հայտնում բոլոր այն մարդկանց, որոնք իրենց ներդրումն են ունեցել այս համերգի կայացման մեջ: Նրանք են՝ Վազգեն Մարտիրոսյանը, Տիգրան Պետրոսյանը և Շիրակ ֆուտբոլային ակումբի նախագահ՝ Արման Սահակյանը: 

Երթուղային ստրկություն թե՞...

Հասարակության լայն շերտերին է հայտնի ստրկություն և սպիտակ ստրկություն հասկացությունները, սակայն քչերը լսած կլինեն երթուղային ստրկություն հասկացությունը: Նշեմ աղբյուրը՝ այն ծնվել է Լևոն Հարությունյանի գլխում, երբ սկսեց հաճախակի օգտվել երթուղայիններից: Չեմ հասկանում, որն է դրանց գործելու նպատակը, եթե պիտի կոտորվենք ճանապարհին, ստանանք վերին հյուսվածքի ճողվածք, կամ խեղդամահ լինենք: Զարգացել ենք և նույնիսկ առջևի երկու նստատեղին նստում են 3 հոգով: Մի քիչ էլ շարունակվեց, երևի կունենանք 3-4 վարորդ, այն էլ իրար գիրկ: Եկեք վերջապես հասկանանք, որ լռելով չենք հասնի արդյունքի: Ձմռանը հնարավոր էր դիմանալ խտությանը, բայց այսօր հնարավոր չէ: Շոգ եղանակը ավելի ճնշում և շնչելու տեղ չի մնում և սա իրականությունն է. առանց բացառության: Հետաքրքիր մի փաստ էլ կա. նկարի պես բեռնավորված, այնպես արագ են քշում, որ հնարավոր չի չընկնել: Նկարը լիակատար պատկերն է ամենօրյա մեր երթևեկության: Հարգելի համաքաղաքացիներ վերնագիրը իսկակից վերաբերվում է մեզ, ուղղակի այն մի հատկանիշով է տարբերվում այլ ստրկությունից: Այս ստրկությունը ոչ թե պարտադրաբար են մեզ ստիպում, այլ մենք ենք մեր գլխին սարքում այսպիսի պատմություն: Միթե հնարավոր չէ վերջ տալ սրան՝ այս խատառակությանը...

Ձևավորվող հասարակության թերությունները...

Բարև ձեզ: Ողջունում եմ բոլորիդ և այսօր հոդվածիս իմաստը՝ նոր ձևավորվող հասարակությունն է, նրա լավ և վատ կողմերը, նրա փառահեղ զավակների և թյուրիմացությունների մասին է: Մի խոսքով բոլորդ քաջ տեսնում եք այսօրվա սերնդի կարգախոսը.-Պիտի ճնշենք, որ ապացուց ենք որ մենք ամենալավն ենք: Իսկ ինչն է ստիպել ձեզ այդպես մտածել, երկիրը, կառավարությունը, հին սերունդը, հեռուստատեսությունը թե դպրոցը: Ըստ իս բոլորը, բոլորն էլ այսօր մեղավոր են, մեղավոր են իրենց պահվածքով և անհետևողականությամբ: Երկիրը մեղավոր է այնքանով, որ չի հետևում դպրոցի կյանքին, որտեղից սնվում է նոր սերունդը: Եվ նույն բանը կարող ենք ասել վերը թվարկված մյուս մեղավորների մասին: Պատճառը անհետևողականությունն է:
Հարգելի ընկերներ եկենք հարգենք միմյանց, չթողնենք որ մյուսի կյանքը խորտակվի, կամ մի ինքնահաստատվեք ուրիշին վիրավորելով: Այսօրվա հասարակությունում շատ են մոլախոտերը, որոնք բազմանում են ժամ առ ժամ, բայց մենք պիտի պայքար ենք և հասնենք ցանկալի արդյունքի: Վերացնենք պիտի մեր ազգի ոչ բնորոշ հատկանիշները մեր միջից, որոնք օգտագործում ենք ինքներս մեր հանդեպ և աշխատենք ոչ թե վիրավորել մեկ մեկու, այլ համատեղ պայքարենք թշնամու դեմ, այն թշնամու որը այսօր կյանքեր է խլում մեզնից, մեր երիտասարդներին, որոնք պաշտպանում են մեր հայրենիքը այդ վայրագներից: Մի նմանվեք նրանց, նմանվեք ինքներդ ձեզ, դուք հոգով ուրիշ եք: Եթե յուրաքանչյուրը գործի ինչպես մտածում է, վստահ եմ կվերանա մեր միջից այդ խորը վիշտը՝ ինքնահաստատում ուրիշի հաշվին...
Իսկ այս նկարում Հոլանդիայի և Բելգիայի սահմանն է: Աստված տա մի օր էլ մենք այսպիսի սահման ունենանք...

Դասագրքեր...

Այսօր եկեք անդրադառնանք դասագրքերին: Մերօրյա հասարակությունը բաժանվել է 2 մասի` նոր դասագրքերը լավն են և մյուսների խումբը պնդում է, որ ներկայիս դասագրքերը չեն արդարացնում և չեն ծառայում բուն նպատակին: 2 մասը պնդում է, որ դասագրքերը կազմված են շատ անիմաստ կերպով, չեն համապատասխանում երեխայի տարիքին և կարողություններին: Մաթեմատիկայի ուսուցիչները կարծում են, որ մաթեմատիկայի դասագրքերի մեջ տրված են այնպիսի վարժություններ, որոնք դասագրքի դասընթացի մեջ ներկայացված չեն: Այսինքն այսօր մենք եկել ենք այն համոզվան, որ պետությունը լուրջ ուշադրություն է դարձնում միայն Ավագ դպրոցի դասագրքերին, իսկ միջնակարգ և հանրակրթական դպրոցների դասագրքերը նրանց ուշադրությունից դուրս են: Բայց այսօր կփորձեմ ներկայացնել երկողմանի փաստեր, որպեսզի երկու դիրքորոշման դավանողներն էլ հանգիստ լինեն:

Նախ խոսեմ 1 խմբի անունից: Հարգելիներս դասագրքերի ընտրությունը չի գտնվում բարձիթողի վիճակում, ամեն անգամ հավաքվում է հանձնաժովով, որոնք քննարկումներ են անցկացնում: 2009 թվականին կրթական ծրագրերի կենտրոնի տնօրեն Կ. Հարությունյանը ներկայացրեց դասագրքերի մրցութային կարգը և նախատեսվող փոփոխությունները: Նա տեղեկացրեց, որ 1988 թվականից դասագրքերի ընտրությունը կատարվում է մրցութային կարգով, որին մասնակցում են ոչ պետական հրատարակչությունները, որոնք ընտրում են դասագրքաստեղծ հեղինակային խմբեր և իրականացնում են ողջ հրատարակչական, տպագրական աշխատանքները: Մրցույթի անցկացման համար նախարարի հրամանով ստեղծվում է երկու հանձնաժողով, որոնցից առաջինը` մասնագիտական հանձնաժողովը, ուսումնասիրում է տվյալ առարկայի դասագրքերի բովանդակային կողմը, և ընդհանուր հանձնաժողով, որը պատասխանատու է մնացած կազմակերպչական հարցերի համար: Մրցույթն իրականացվում է 3 փուլով: Առաջին փուլում ուսումնասիրվում են հրատարակչությունների փորձը, ֆինանսական կարողությունները, դասագրքերի արտադրական որակը և այլ հարցեր: Երկրորդ փուլում համապատասխան չափանիշները բավարարող հրատարակչությունների ներկայացրած ձեռագրերը հանձնվում են մասնագիտական հանձնախմբին, որն ուսումնասիրում է և կատարում դասագրքերի բովանդակության արտաքին տեսքի գնահատում: Նախարարության կողմից սահմանված շեմային միավոր հավաքած դասագրքերի միջև երրորդ փուլում տեղի է ունենում գնային մրցակցություն: Բովանդակային և գնային ամենաբարձր միավոր ստացած դասագիրքն ընտրվում և հաստատվում է նախարարության կողմից: 

2010թվականի փետրվար ամսին դասագրքերը 60 տոկոս պատրաստ վիճակում ներկայացվել են ՀՀ Կրթության և գիտությյան նախարարություն: Շուրջ 50 դպրոցում 2-3 ամիս փորձարկում անցնելուց հետո, ելնելով մասնագիտական հանձնաժողովների և դպրոցների արձագանքներից, դասագրքերը կվերանայվեն մինչև 100 տոկոս:

 Այսպիսով բոլորս տեսնում ենք, որ դասագրքերի վիճակը 100 տոկոսանոց չէ, բայց կարծում եմ բոլորդ էլ տեսնում եք, որ մեր պետությունն անում է ամեն ինչ, որ մեր աշակերտները սովորեն գրագետ կազմված գրքերով: Իսկ մեզ համար ամենակարևորը անսխալ գրքերն են: Ճիշտ է աշխարհում ոչ մի բան 100 տոկոսանոց չի լինում, բայց մենք աշակերտներս պահանջում ենք մեր պետությունից, որ մեր գրքերը լինեն 100 տոկոսանոց: 

Շնորհակալություն.....

                                                                           Խմբագիր` Հարությունյան Լևոն