Անէություն, թե՞...

Այսօրվա թեման եկեք նվիրենք անտարբեր լրագրողներին և նրանց անտեղյակությանը: Արդյոք մեզ հարկավոր են նման լրագրողներ, այնպիսինները, որոնք ստույգ ինֆորմացիա են հաղորդում, բայց վերջում պարզվում է, որ բանավոր խոսքում չակերտները չեն երևում՝ /ՍՏՈՒՅԳ/: Ցանկացած լրագրող պիտի ունենա էթիկայի կանոններ, որոնք չպիտի խախտի: Ըստ իս, այդ կանոններից կան մի քանիսը, որոնք նույնն են բոլորի համար: Դրանցից մեկը՝ լսարանին տալ հավաստի և ճշտված ինֆորմացիա: Իսկ ինչ ենք տեսնում մենք այսօր:

06,07,2012........
Վաղ առավոտվանից լուրեր տարածվեց, որ ծեծել են Վահրամ Սահակյանին, իսկ ի պատասխան Վահրամ Սահակյանը, դիմել է ոստիկանություն, բայց Արամայիս Սահակյանի պատասխանից հետո, երբ պատասխանելով լրագրողների հարցերին ասել էր տեղյակ չէ որդուց, բոլորը սկսեցին մտորել....Արդյո՞ք...............Եվ պարզվեց այդ հարցը տեղին էր, ոստիկանությունից հայտնում են, որ իրենց, Վահրամ Սահակյանը դիմում չի ներկայացրել և ոչ մի բողոք չկա.......Ցավն այն է, որ լրագրողների ստույգ ինֆորմացիայի համաձայն, հենց Վահրամ Սահակյանն էր իրենց հայտնել այդ դեպքի մասին:
Ահա այս դեպքը վառ օրինակն է այն բանի, որ մեր լրագրության ոլորտը դեռ կայացած չէ.....
Չենք հասկանում ում վստահել.......Չնայած ժողովուրդ ջան մենք մեր երեք իշխանություններին չենք վստահում, ուր մնաց չորրորդին վստահենք: Չորրորդ իշխանություն,  ԱՈւ, արթնացիր, մենք ունենք քո կարիքը, մեզ պետք է հավաստի ինֆորմացիա, այն ինֆորմացիոն դաշտը, որին մենք կվստահենք, այլ ոչ այն դաշտը, որը խաբեության հաշվին վարկանիշն է բարձրացնում: Հուսով եմ հորդորս կլսեք, և եթե չլսեք Դուք, գոնե կլինեն այնպիսի պատգամ մարմիններ, որոնք հետևողական աշխատանք կտանեն, որպեսզի ունենանք վստահելի 4-րդ իշխանություն: