Երթուղային ստրկություն թե՞...

Հասարակության լայն շերտերին է հայտնի ստրկություն և սպիտակ ստրկություն հասկացությունները, սակայն քչերը լսած կլինեն երթուղային ստրկություն հասկացությունը: Նշեմ աղբյուրը՝ այն ծնվել է Լևոն Հարությունյանի գլխում, երբ սկսեց հաճախակի օգտվել երթուղայիններից: Չեմ հասկանում, որն է դրանց գործելու նպատակը, եթե պիտի կոտորվենք ճանապարհին, ստանանք վերին հյուսվածքի ճողվածք, կամ խեղդամահ լինենք: Զարգացել ենք և նույնիսկ առջևի երկու նստատեղին նստում են 3 հոգով: Մի քիչ էլ շարունակվեց, երևի կունենանք 3-4 վարորդ, այն էլ իրար գիրկ: Եկեք վերջապես հասկանանք, որ լռելով չենք հասնի արդյունքի: Ձմռանը հնարավոր էր դիմանալ խտությանը, բայց այսօր հնարավոր չէ: Շոգ եղանակը ավելի ճնշում և շնչելու տեղ չի մնում և սա իրականությունն է. առանց բացառության: Հետաքրքիր մի փաստ էլ կա. նկարի պես բեռնավորված, այնպես արագ են քշում, որ հնարավոր չի չընկնել: Նկարը լիակատար պատկերն է ամենօրյա մեր երթևեկության: Հարգելի համաքաղաքացիներ վերնագիրը իսկակից վերաբերվում է մեզ, ուղղակի այն մի հատկանիշով է տարբերվում այլ ստրկությունից: Այս ստրկությունը ոչ թե պարտադրաբար են մեզ ստիպում, այլ մենք ենք մեր գլխին սարքում այսպիսի պատմություն: Միթե հնարավոր չէ վերջ տալ սրան՝ այս խատառակությանը...