Նա ինձնով, ես նրանով...

Այս խենթ ու խելառ աշխարհում, ապրում էինք մենք՝ ես ու դու: Մեկս՝ սիրում էր, մեկս՝ հարգում, մեկս՝ գերված էր, մեկս՝ սիրահարված: Կարևորը այն էր, որ մենք գնահատում էինք իրար: Գիտեինք, որ կա մի զգացում, որը կապում է մեզ, որը փրկում է մեզ, որը մեկիս դարձնում է երկուս, և երկուսիս՝ մեկ անձնավորություն:
Սիրո՞ւմ էինք...
Երևի...Երևի դա սեր էր, դա կյանքի խորհրդանիշն էր: Բայց այն մարդը ով չի սիրում և հարգում իր մորը, չի կարող սիրել ոչ մի կնոջ: Չէ, որ մայրն է՝ առաջին կինը, որին մենք սիրել ենք առաջինը, և ինչպես վերաբերվենք մենք մեր ծնողներին, այնպես էլ կվերաբերվենք մյուս աղջիկներին:
Երջանկություն գոյորություն ունի. այն թաքնված է մեր սրտերում: Սիրելով մեր մորը, մենք կգտնենք մեր կյանքի իդեալին, մեր երազանքին, և այդժամ մեր սիրած աղջիկը մեզ կպատասխանի մեղմ, քնքուշ ժպիտով: Սա է իսկական սերը, որը չունի սահմաններ, չունի նախապայմաններ, չկան դժբախտ դեմքեր, չկան և-էր և բայց-էր: Կան սիրահարված աչքեր, որոնք անընդհատ ձգտում են կատարելության: Եվ ապրում են մեկմեկու համար, այլ ոչ լոկ անձի: Մեկը տառապում է մյուսի ցավով, ուրախանում է մյուսի հաջողություններով:
Իսկ կարո՞ղ է այս ամենը լինել առանց սիրո, առանց մեր իմացած սիրո:
Իհարկե կարող է...Խոսքը ընկերների մասին է...Ընկերներ ասելով, եկեք չհասկանանք միայն տղա և տղա, աղջիկ և աղջիկ հարաբերությունները, այլ եկեք ընդլայնենք մեր աշխարհայացքը և հասկանանք, որ այս կյանքում, բացի կեղտոտ հաճույքներից, կան նաև գեղեցիկ զգացմունքներ անծանոթների միջև, կան այնպիսի մարդիկ, որոնք հարգում են իրար, և ապրում են օգնելու համար մյուսին:
Իհարկե քիչ են այն մարդիկ, որոնք ապրում են վերոնշյալ հատկանիշներով, բայց իհարկե՝ կան...
Ուղղակի պիտի լավ փնտրենք, որպեսզի կարողանանք գտնել...Չէ, որ դժվար է ապրել առանց լավ մարդու, դժվար է նաև ապրել առանց վատ մարդու...Այստեղ վատն էլ իր դերը ունի, սակայն պիտի ապրենք, որպեսզի փրկենք լավին, այս է մեր կյանքի խորհրդանիշը:
Իսկ սիրո դեպքում լինում են պահեր, երբ ցանկանում ենք սիրո դեղը խմել, որպեսզի այլևս չսիրենք...